مرغ شب

می آیی و کنارم می نشینی و
نگاهت،
چوب رختی واژه های آویخته از اندیشه ام می شود...
و صدایت،
غزلی در همهمه ی بودن و نبودنِ یک شعر...


برخیز...
در این هنگامه ی آواز
دستم را بگیر تا
نوای مرغ شبِ روزهای تاریک را
همصدا، چشم در چشم هم بخوانیم!




(شفیقه طهماسبی)