کسی باید باشد...

یکی باید باشد

که بیاید و

دستِ حرفهای دل شعر را بگیرد

روی نیمکت هایی که

با عطر غرور بنفشه ها پر شده

بنشاند

و با ساز باران برایش از آشتیِ زمین و آسمان بگوید...

کسی که بر سینه اش

عطر مریم ها سنجاق شده

و پاشنه ی کفش اش

آوازِ عاشقانه ی کوچه ها را بفهمد...

کسی باید باشد

که بیاید و قلم را در خاک قلمه

و برای همه ی عاشقانه های مچاله بر زمین

دعای شکوفه بخواند!

کسی باید باشد...

( شفیقه طهماسبی)
به امید ظهورش در جمعه های بی کسی...