گمراه

در آغوش شیطان
بهاری را به بازی گرفت
که نه زمستان دیده بود و
نه تابستان...

با چشم های بسته
خیابان گردِ دیاری شد
که شاه راهش
نه به دریا
که صحرا می رسید...

افترا بر زلالی قطره هایی زد
که زاده ی آسمان بود...

نمی دانست
کلاغی که گورِ یارش را می کند
از تو آموخته بود قابیل بودن را...!




(شفیقه طهماسبی)
- این شعر مخاطب خاص دارد -